Prolog

Rok 1918

            Wojna wiedziała, że przyjdzie czas, kiedy przestanie być ludziom potrzebna. Gdy jeden z największych sporów w historii dobiegał końca, wszyscy pragnęli jedynie pokoju. Zajmowali się chowaniem zmarłych, odbudowywaniem domów, prostowaniem polityki państw, zawieraniem rozejmów. Świat przesiąknięty był żałobą, ku niebiosom wzbijały się modlitwy. O podbijaniu ziem myśleli nieliczni, wariaci, którzy nie mieli szans dotrzeć do tłumów.

            Śmierć wyrażał całkowite zadowolenie z zakończenia się konfliktu światowego. Od roku tysiąc dziewięćset czternastego żniwiarze nieprzerwanie zawracali głowę swojemu szefowi. On, w przeciwieństwie do siostry, powitał rok tysiąc dziewięćset osiemnasty z dużym, jak na niego, entuzjazmem.

            — I wyszedł drugi koń, barwy ognistej, a temu, który siedział na nim, dano moc zakłócić pokój na ziemi, tak by mieszkańcy jej zabijali się nawzajem – zacytował, spoglądając na Wojnę.

            Nie mógł powiedzieć, że martwiło go jej zachowanie. Odczuwał jednak mały niepokój. Siostra zwróciła ku niemu swoje szare oczy. Były niespokojne, wzburzone.

            — Jesteś jedynym z jeźdźców, któremu pozwolono przyjść na ziemię przed Apokalipsą — powiedział, spodziewając się, że to ją uspokoi.

             — Nigdy w mojej prawdziwej postaci — odparła sucho, ponownie spoglądając na ulicę am Lustgarten.

            Rodzeństwo znajdowało się w Katedrze Berlińskiej, ogromnej budowli wybudowanej w stylu włoskiego renesansu z domieszką baroku. Ciemna kopuła katedry otoczona była rzeźbami aniołów, które, zdaniem Wojny, ani trochę nie przypominały tych prawdziwych. Jak na dom boży, katedra wydawała się wyjątkowo naga i zimna, choć zapełniona była pięknymi freskami i rzeźbami. Jasny kamień, z którego została zbudowana, odbierał budynkowi namiastkę przytulności. Taki był zamysł ludzi. Kościoły miały być potężne. Jak sam Bóg. Wojna miała na temat swojego pana inne zdanie.

            — Ty… - odezwała się ponownie po chwili milczenia — też sprawujesz władzę na tym świecie. Nawet dłużej niż ja.

            Śmierć spojrzał na siostrę sceptycznie.

            — Jestem od ciebie dużo, dużo starszy — wyjaśnił. — Poza tym, mam na myśli zupełnie inny rodzaj przebywania na Ziemi. Ja mam od tego Żniwiarzy, nigdy nikogo nie opętałem. Tylko ty dostałaś na to pozwolenie.

            — To był rozkaz — sprostowała.

            — Który z chęcią wypełniłaś.

            Wojna nie skomentowała słów brata. Miał rację.

            W nerwowym geście przygładziła swoje proste, jasne włosy.

            Nigdy nie marudziła na swoją pracę. Podobała jej się potęga, którą władała. Teraz nie mogła uwierzyć, że nadchodząca Apokalipsa miała wszystko zniszczyć.

            — Tyle lat… — szepnęła. — Tyle lat służyłam Bogu. Doprowadziłam armie do zwycięstwa. A teraz mam się tak po prostu wycofać? Spójrz na nich!

            Śmierć podeszła do okna, obejmując wzrokiem plac Am Lustgarten. Był szary poranek, bardzo spokojny w porównaniu do tych z poprzednich dni. Ludzie bez pośpiechu przemierzali ulice, spacerowali po chodnikach. W powietrzu jednak wciąż unosił się niepokój, związany z przyszłymi dniami. Nie każdy jeszcze wierzył w prawdziwy koniec wojny, ale Śmierć musiał przyznać, że Berlin wydawał się dużo spokojniejszy.

            — Tak beztroscy — wydusiła Wojna przez zaciśnięte zęby. Drżały jej dłonie. — W ich sercach nie ma już patriotyzmu. Beze mnie chęć walki zniknie…

            — I ma zniknąć — przerwał jej stanowczo. — To, co zostało zapisane, musi się wypełnić. Teraz, droga siostro, mają zapanować czasy sztucznego pokoju. Wrócisz na Ziemię, gdy nadejdzie czas. W swojej prawdziwej postaci.

            — A co potem? — zapytała cicho. — Co stanie się ze mną po Apokalipsie?

            — Świata już nie będzie — odparł po chwili zastanowienia. — Wojny przestaną być potrzebne.

            Wojna znieruchomiała. Nie była głupia. Sama już dawno doszła do takiego wniosku, jednak usłyszenie tych słów od starszego brata, było jak przebudzenie się z letargu. Apokalipsa oznaczała śmierć wszystkich jeźdźców. Jeśli odejdzie Śmierć, umrze również sam Bóg. Gdyby Wojna powstrzymała Apokalipsę, ocaliłaby braci i swojego pana.

            Stałaby się wybawicielką.